Thursday, June 6, 2013

Class divide within a community called "Software Guys"..

When we see the software, ITES industry we can see two sections of the class are emerging within the software world. One is the capital class while another can be aptly named cattle class!

The capital class is one which might joined the software world in ‘90s era when Software was the still world of those who scored 90+ in maths, easily got the H1B Visa or Green card, settled in US, UK, Europe, earning in Dollars and spending in rupees. Or maybe these class also include the present day people who graduated from a “A” grade colleges. These guys/ gals wont mind handing out 250 to autowallas for a distance of 30 rs for normal public. And can hand over rs 100 note to coconut vendor who bring the tender coconut till their car window. These are the class who normally “responsible” for irrational increase in inflation, rentals, salary of maids in an area which hitherto a very normal area.

Then another class is one who graduated from thousands of engineering colleges, who are placed in the Jatras (fair) called Campus placement, who spent 4-6 months in training, another 4-6 month in thankless activity called “Bench”. These are the guys whose daily life itself a movement. These are the guys who either travel in overcrowded city buses, or paid transport of their companies. 

Even in affluent capital class software's there are two sub classes. One those who stil have “Desi saunskruti/ Sanskaar” in their blood. They eat in hotels like MTR in Blore, Saravan Bhavan in Chennai etc where bill is not less than any star buck café but actually a desi hi class hotel. Another sub class may be as said one which drinks coffee in Star bucks, breakfast in subway and lunch in Pizza hut, Dinner in Chinatown! 

And cattle class software guy always used to eat in roadside canteen, mess etc and stay in group wit friends, classmates etc. 
The alarming thing is the cattle class following the capital class. And the companies also lure them with Rs 49 burger, Rs 55 Pizza or Rs 99 McMeal! Fun thing is these offers are just to let them inside! Once they are inside, when chick sitting next to them eating 299 burger do they eat 99 wala? And ironically these cattle class get the blame as “these software guys behave like extraterrestrial species, spend lavishly, don’t know money value blah blah blah!!”

Monday, June 3, 2013

ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳು ಹಾಗೂ ವರ್ಗ ಸಂಘರ್ಷ!!

ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳು ಹಾಗೂ ವರ್ಗ ಸಂಘರ್ಷ!!
V.r. Bhat ಲೇಖನದ ಸ್ಟೇಟಸ್ ಅಪ್ಡೇಟ್ ಮಾತ್ರ ನೋಡಿದ್ದ ನನಗೆ ಅ. ಅಷ್ಟನ್ನೇ ಓದಿದ ನನಗೆ ಮೈ ಉರಿದು ಹೋಯಿತು. ನಂತರ ಸಂಜೆ ಪೂರ್ತಿ ಲೇಖನ ಓದಿದಾಗ ಅವರ ಮಾತು ಸರಿ ಅನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಅವರು ಒಂದು ಬಹುಮುಖ್ಯವಾದ ಅಂಶವನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇ ಈ ಕನ್ಫ್ಯೂಷನ್ ಗೆ ಕಾರಣ ಎಂದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ. ಅದೆಂದರೆ ಸಾಫ್ತ್ವರ್ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳಲ್ಲಿ ಉಂಟಾದ ವರ್ಗ ಹಾಗು ಅವರ ಮಧ್ಯ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿರುವ ಕಂದಕ.  ಅವರ ಲೇಖನದ ಕೊಂಡಿ : http://nimmodanevrbhat.blogspot.in/2013/06/blog-post.html )

ಭಟ್ಟರು  ಹೇಳಿದ್ದು ಅಕ್ಷರಶಃ ಸತ್ಯ. ಇದನ್ನು ಕೆಲವು ಸೋಫ್ತ್ ವೆರಿ ಗಳು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತಂತೂ ಸತ್ಯ. ಇಂದು ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ನಲ್ಲಿಯೂ ಎರಡು ವರ್ಗಗಳು ಶ್ರಿಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತಿವೆ. ಒಂದು ಹೈ ಫಿ ವರ್ಗವಾದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರ್ಮಿಕರಂಥ ವರ್ಗ. 

ತೊಂಬತ್ತರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಇನ್ನೂ ಗಣಿತದಲ್ಲಿ ನೂರಕ್ಕೆ ತೊಂಬತ್ತು ಪರೆದವರ ಸ್ವಾತ್ತಗಿದ್ದಾಗ ಸೇರಿದವರು ಇಂದು ಕೊಟ್ಯಧೀಷರು. ಗ್ರೀನ್ ಕಾರ್ಡ್ ಎಚ್.ಒನ್.ಬಿ. ವಿಸಾ ದಲ್ಲಿ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ಇದ್ದು, ಇರುವ, ಡಾಲರ್ ನಲ್ಲಿ ಸಂಬಳ ಗಳಿಸುವ ವರ್ಗ ಒಂದಾದರೆ, ರಾಜ್ಯದ ತುಂಬಾ ಇರುವ ನೂರೆಂಟು ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಓದಿ, ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ಸೆಲೆಕ್ಷನ್ ಎಂಬ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶ ಗಿಟ್ಟಿಸಿ, ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳು ಟ್ರೇನಿಂಗ ನಲ್ಲಿ ಕೊಳೆತು, ಮುಂದೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳು ಬೆಂಚ್ ಎಂಬ ಥ್ಯಾಂಕ್ ಲೆಸ್ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ, ಇಪ್ಪತ್ತರಿಂದ ಇಪ್ಪತೈದು ಸಾವಿರ ಗಳಿಸುವ ಇನ್ನೊಂದು ವರ್ಗ. ಇದನ್ನು ಕ್ಯಾಟಲ್ ಕ್ಲಾಸ್ ವರ್ಗ ಎನ್ನಬಹುದು.

ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ ಮೊದಲ ವರ್ಗ ಇಂದೂ ಮಡಿವಾಳದಿಂದ ಇ ಸಿಟಿಗೆ ೨೫೦-೩೦೦ ರೋ ಕೊಟ್ಟು ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಹೋಗತ್ತೆ, ಅಥವಾ ಇ ಸಿಟಿ ಗೇಟ್ ನಿಂದ ತಮ್ಮ ಕಂಪನಿಯ ಗೇಟ್ ವರೆಗೆ ಆರಾಮವಾಗಿ ನೂರು ರೋ ಕೊಟ್ಟು ಈಗಲೂ ಹೋಗುವವರನ್ನು ನಾನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಇವರು ಒಂದೋ ತೊಂಬತ್ತರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಸೇರಿಕೊಂಡವರು, ಅಥವಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಎ ಗ್ರೇಡ್ ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಬಂದವರು. ಇಂಥವರು ಸುಮಾರು ೨೦ ಪ್ರತಿಶತ ಇರಬಹುದು. ಇನ್ನೊಂದು ವರ್ಗವನ್ನು ನೋದಬೇಕಂದ್ರೆ ಸಂಜೆ ೬-೮ ರ ವರೆಗೆ ಇ ಸಿಟಿ, ಮಡಿವಾಳ, ಮಾರತ್ ಹಳ್ಳಿ ಸಿಟಿ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಸುಮ್ನೆ ಅಬ್ಸೆರ್ವೆ ಮಾಡಬಹುದು. ದೊಡ್ಡ ಜಾತ್ರೆಯೇ ಅಲ್ಲಿ ನೆರೆದಿರತ್ತೆ. ಸಿಕ್ಕ ಸಿಕ್ಕ ಸಿಟಿ ಬಸ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ನೇತಾಡುತ್ತಾ, ಪಿಕ್ ಪಕೆಟ್ಗೆ ಈಡಾಗುತ್ತಾ , ಇದ್ದುದರಲ್ಲೇ ಲಕ್ಕು ಇದ್ದವರು ಕಂಪನಿ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕಂಪನಿಯ ಟ್ರಾನ್ಸ್ಪೋರ್ಟ್ ಚಾರ್ಜ್ ತೆತ್ತು ದಿನವೂ ಒಂದು ಹೋರಾಟ ವೆಂಬಂತೆ ಬದುಕುತ್ತಿರುವುದು.

ಮೊದಲ ವರ್ಗದಲ್ಲಿಯೇ ಎರಡು ಉಪ ವರ್ಗವನ್ನೂ ಮಾಡಬಹುದು. ಒಂದು ಇನ್ನೂ “ದೇಸಿ” ಗುಣಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡ ವರ್ಗ. ಅದು ತಿಂಡಿ ಕಾಪಿಗೆ ಹೋಗುವದು MTR, ಮಯ್ಯಾಸ್ ತರಹದ “ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ”ಯನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುವ ದುಬಾರಿ ಹೋಟೆಲ್ ಗಳಿಗೆ. ಇನ್ನೊಂದು ವರ್ಗ ಸ್ಟಾರ್ ಬಕ್ ನಲ್ಲಿ ಕಾಪಿ ಹೀರುವದು. ಈ ಎರಡೂ ವರ್ಗಗಳು ಮಾರುವವರ ಡಾರ್ಲಿಂಗ್ ಗಳು. ನೂರು ಐನೋರರ ನೋಟು ಕೊಟ್ಟು ಚಿಲ್ರೆ ಇಟ್ಕೋ ಅನ್ನುವದು ಈ ವರ್ಗದ ಜಾಯಮಾನ. ಭಟ್ಟರು ತಮ್ಮ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಎ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದೂ ಇದೇ ವರ್ಗವನ್ನೇ.

 ದುರ್ಭಗ್ಯದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ ಈಗ ಎರಡನೆಯ ಕ್ಯಾಟಲ್ ಕ್ಲಾಸ್ ವರ್ಗ ಕೂಡ ಮೊದಲನೆಯ ಕ್ಯಾಪಿಟಲ್ ಕ್ಲಾಸ್ ವರ್ಗವನ್ನು ಹಿಮ್ಬಾಲಿಸುತ್ತಿರುವದು! ೪೯ ರೂಪಾಯಿಯ ಬರ್ಗರ್, ೫೫ ರೂಪಾಯಿಯ ಪಿಜ್ಜಾ, ೯೯ ರೂಪಾಯಿಯ ಕೆ ಎಪ್ ಸಿ ಯ ಕೊಡುಗೆಗಳು ಇರುವದೇ ಇಂಥವರಿಗಾಗಿ! ಇದೇನು ಇವರ ಮೇಲಿನ ಕರುಣೆಗಾಗಿಯಲ್ಲ. ಸುಮ್ನೆ ಒಳಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಮಾತ್ರ. ಒಮ್ಮೆ ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟು ೯೯ ರೂಪಾಯಿಯ ಬರ್ಗರ್ ರುಚಿ ಹತ್ತಿದ ಮೇಲೆ ೨೫೦ ರೋ ಬರ್ಗರ್ ಬಿಡ್ತಾನಾ? (೨೦ ರೋ ಪಾಕೀಟ್ ಸಾರಾಯಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದವನು ಸಾರಾಯಿ ನಿಷೇಧದಿಂದ ಐವತ್ತು ರೋ ಕಂಟ್ರಿ ವಿಸ್ಕಿ ಕುಡಿದ ಹಾಗೇ!). ಹೀಗಾಗಿ ಈಗಿನ ಯುವಕರಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು ಕೊಳ್ಳುಬಾಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ವರ್ಗದ ಪ್ರಭಾವ ಒಂದು ಗಣನೀಯ ಕಾರಣ.

ಹಾಗೂ ಅನ್ಯಗ್ರಹದ ಜೀವಿಗಳೆಂದು ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಹೊರುವವರೂ ಐರೊನಿಕಲಿ ಈ ಕ್ಯಾಟಲ್ ಕ್ಲಾಸ್ ವರ್ಗವೇ!!

Tuesday, December 18, 2012


EXPERIENCE @ A V DHAMMANGI FOOD PRODUCTS

By Nachiket A Hanmantgad

Myself, Ashok and Anand had a exiting time as Sales Executive of A V Dhammanagi
Food Products. “Sales Executive” is the designation which we our self have given! In
about 45 days of experience, we met new people daily, interacted with them,
convinced them, and some times even argued. We can never forget those days; they
were the days when each day was like a adventure and a learning experience.

It all started when Chetna madam called every one of BBA 2nd SEM to her chamber.
We all went with a question mark on our faces as we didn’t have clue why we were
called. By seeing madam’s smiling face we realized that we were here for a good
reason. Then madam briefed about the internship program, she said about the
four departments i.e. Bakery, Transport, Kitchen and Canteen. She also said that
remuneration would be paid. We listened but to be frank we did not understand
what madam had said, as we never thought we could earn while in college.
Then evening meeting was called for all those who are interested in internship.

Principal Sir briefed about the departments and asked us to select whichever we are interested in. The remuneration was fixed as Rs500 per month plus incentives. We selected the Bakery and Rakesh sir
was made our mentor. The meeting ended at 7.30 PM and we were about leave. As
we came out of AV hall Rakes Sir called us (The Bakery Team).
We never knew Rakesh Sir is such a tough person. As soon as we came out he took us
to the bakery and introduced us to people over there, we met Mallikarjun who is in
charge of bakery and canteen for in house sales. Then he assigned our roles. He said
to Ashok “You are the Chips manager, right from production, packing, quality, to
sales you are responsible”. Anand was made order processor and I was assigned sales
of Bread. I and Ashok were supposed to pass the orders to Anand. Anand with being
order processor he was responsible for sales of bakery products in Old and New
Dhammangi Textile shops. All this was an entirely new responsibility for us.
The next day as usual we went to the college, and in afternoon Rakesh sir asked us
“What’s the order for today?” We did not have any, so we were telling sir that we
went home late from college and morning we came to college... etc etc. But sir said he
doesn’t want reasons just the result. Then we realized that in companies result are
important and we are judged by our results.

First day of work
Fortunately the next day was Sunday, and we all three together set
out to take orders. Initially we were hesitant to speak with the shopkeepers; we did not
know how to start. We even went to some shops and instead of speaking about our
products we bought something and came. Then we realized that we need to start and
Anand being a bit bold amongst us started the conversation, we were glad he did it.
That day we roamed almost whole Bailhongal and tool the order of 50 breads, 15Kg
chips. We were pretty happy and Anand passed the order to Mallikarjun.
Following day was a hectic one; it was the day of delivering the products. We were
given the Tata Sumo and the driver, and the timing was between 6.30 to 7.30. At 7.30
vehicles should be free for school. And within just one hour we had to deliver the
products, collect cash, give the bill, and take signature on the slip. As we were three
of us we did it. But that one hour was of great tense.

Parents happy!
Same thing continued for about two weeks. In two weeks we understood all the
concepts of marketing in better way like 4P’s of Marketing, Communication skills,
management concepts like planning, organizing, decision making, co ordination etc.
More importantly we understood how a company or corporate world works. We  understood that we need to concentrate only on our works first and should not were happy but our parents we also
happy, first reason they were happy because we all were in our house before
8 p.m. Another reason was we were not even having glance at T.V. Daily we
used to plan out strategies for next day.

Lessons Learnt:
One of the most important thing that we
learnt was that we understood how a company works, why there is a Hierarchy? What
qualities are needed to move up the hierarchy? We had the great time interacting with
Rakesh sir. He is a sea of knowledge. He thought us what was not there in any books.
He told us way to approach different customers, each day we would report him the
days progress and he would analyze and motivate us. Some of the tips that he gave us
were, “Never think shop keeper is doing favor by buying from you, let him buy it or
leave it, we are not short of market” “Do not negotiate on phone, always strike deal in
person, and finish it in first meet do not keep pending” etc .

After two weeks:
After two weeks, I was shifted to Yargatti area. It’s a village about 30 Km from
Bailhongal. Anand was responsible for sales in Bailhongal. Anand roamed nook and
corner of Bailhongal was generating huge sales.
I had a very tough time in Yargatti. The market was not like Bailhongal. The market
was dominated by brand called BIG BREAD, a Dharwad based Bread Company. In
the first day I did not get even one bread order, I could get only 5 Kg chips order. The
reason why shops were not accepting was that Kalpavruksha Bread dealer price was
Rs 13 per bread and MRP was Rs 15. But Big Bread dealer price was Rs14 and MRP
was 18. The shop keepers were getting margin of Rs 4 per bread were as we were
giving margin of Rs 2. Though they agreed to us that our products quality, taste,
packing was all better but they wanted margin.

I discussed with Rakesh sir about the market. He being from Yargatti, he also studied
the market. Then he told that we need to apply mind. He used to always say that
Business is the mind game and he said all of us to come out with a game plan to crack
the Yargatti market.
Anand and Ashok also had a tough time. There sales was increasing day by day but
they were short of one man to handle. As I would travel to Yargetti.
While traveling to Yargatti I had a wonderful time. I used to go in the school bus. I
enjoyed playing with kids while on the move. I felt sad when I denied giving chips to
them as Mallikarjun would weigh the chips at least three times before handing it over
to me. Even now some of the kids recognize and speak to me in campus.
After two weeks, i.e. fourth week, along with Yargatti, Belwadi market was also
assigned to me. It’s a village about 20 Km from Bailhongal towards Dharwad. It’s
smaller market than Yargatti but very promising one. On the first day itself I got order
of 50 pound bread and 5kg Chips.

Expansion plans:
As mentioned earlier about Yargatti
market, we wanted to break open the
market. And out of our continues
discussion we arrived at idea of
advertising and test marketing. We had
decided to conduct medical checkups
in villages as CSR (Corporate Social
Responsibility) program surrounding
Yargatti along with IMA (Indian
Medical Association) Bailhongal and
distribute our products for free to the
people. So that people taste out product
and demand the same in market. We
were going to follow it up by setting up
kiosks during market days. We had
even designed the banners and pamphlets
In Bailhongal, Rakesh sir had asked us to do a 2 minute video advertisement and we
were working on it too. We had an ambitious plan of getting our own (AVD food
product’s) TATA ACE vehicle so that we could deliver products whenever we want.

Weekly report:
Every Saturday evening 4 P.M was the time for presenting our weekly report.
Principal Sir, Chetna madam, Rakesh sir and all other lecturers would be present.
Each and every slide would be thoroughly analyzed and questions would be poured
on us. As it was not as tough as answering the shopkeepers we could handle it easily.
Suggestions like producing different flavors of chips, weight of chips etc arise and we
serious considered some of them.

Remuneration:
During third week of March we were called to Principal Sir Chamber. All three of us
went. As we entered Principal Sir said “Congratulation!” to us and handed over a
envelop. We did not have clue that it would be our salary. We realized it when we felt
the coins inside the envelope. As usual Principal sir gave guidance for 10 mins. We
were delighted to receive and expecting it to be RS 500 we were surprised to see that
It was Rs 315. With hesitation we went and asked Rakesh Sir. He opened the
attendance sheet and asked us to make calculation. However we made the calculation
the amount was arriving less than what was given to us. Actually we were absent on 2
days to college and 2 days I was involved in college fest. Though during fest Anand
had delivered products he received one day salary more. Still we were happy and
went home and showed the money to parents proudly.

Changed the thinking:
After we started working at A V D food products, our thinking was changed. Instead
of discussing stupid topics during our spare time we were discussing on trapping new
customers, instead of roaming here and there we were going to some of residential
schools so that we could trap big customer.
Ashok once was speaking about starting his own Milk Diary after graduating, he had
even discussed with his parents and his B plan was ready.
Anand had firmly decided that he is going to do Business .
Unknowingly each day I would visit websites of FMCG companies like HUL, ITC,
and Dabur etc and study their products and their CEO, Marketing Heads, their
qualification, how did they get there. I was surprised to see that all Top management
of most of the companies started their career as Sales Trainee( Same as sales
executive).

Though none of us speak like that now, but we really miss that work, committement,
attitude within us.

All Good things come to end:
As the saying goes “All good things must come to end” one fine day as we went to
college we were shocked to know that Bakery products would not be sold
commercially. The bakery was started for school purpose and hence it would be used
for school only. We had a bad time for us . We were sad and dishearten, upon that the
customers were troubling as they had stopped buying from earlier supplier and were
dependent on us. Some how we managed and got back to old routine.
About 45 days of working in AVD food products was the best moment of our life and
can never forget the lessons learnt. 

It lead to a new type of hunger within us, a hunger to succeed, hunger to move up, a hunger which will stay as along as we are alive.

We thank whole heartedly Rakesh Sir, Principal Sir, Campus Director, CAO,
Chairman and all the management team of Kalpavruksha Institute of Management
Studies for providing us the opportunity to have such a wonderful experience.

Tuesday, July 24, 2012

ಕೆಎಸ ಆರ್ ಟಿ ಸಿ ದಕ್ಷತೆಗೆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಕಾರಣವೇ ಹೊರತು ಸಚಿವರಲ್ಲ!


ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿದರೆ ಯಾವ ರೀತಿ ಒಂದು ಮಾದರಿ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಬಹುದು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಪ್ರಚಲಿತ ಕೆಎಸ ಆರ್ ಟಿ ಸಿ ಒಂದು ಜೀವಂತ ಉದಾಹರಣೆ.ಕೆಲ ಸುನ್ಸ್ಥೆಗಳಿಂದ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು, ಅಥವಾ ಮಂತ್ರಿಗಳು ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನುವದಕ್ಕೆ ಪ್ರಶಸ್ತ ಉದಾಹರಣೆ ನಮ್ಮ ಸಾರಿಗೆ ಸಂಸ್ಥೆ. ಇದು ನಾಲ್ಕು ಭಾಗವಾದಾಗಿನಿಂದ ನಾಲ್ಕೂ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ತಮ್ಮ ಪ್ರಗತಿಯ ದೆಸೆಯನ್ನೇ ಬದಲಿಸಿದವು ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ಇಂದು ಕೆಎಸ ಆರ್ ಟಿ ಸಿ ರಾಜ್ಯದ ಒಂದು ಪ್ರತಿಷ್ಟಿತ ಸಂಸ್ಥೆಯಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ಶ್ರಮ ಕಾರಣವೇ ಹೊರತು ಸಾರಿಗೆ ಸಚಿವರಲ್ಲ. ಇಂದು ಒಬ್ಬ ಸಚಿವನ ವರ್ಚಸ್ಸನ್ನು ವ್ರುದ್ದಿಸುವಷ್ಟು ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿರುವ ಬಹುಶ ಒಂದೇ ಸಂಸ್ಥೆಯೆಂದರೆ  ಕೆಎಸ ಆರ್ ಟಿ ಸಿ  ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ಇದಕ್ಕೆ ನಾವು ಅಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ಅಭಿನಂದಿಸಬೇಕೆ ಹೊರತು ಸಚಿವರನ್ನಲ್ಲ. ಸಾರಿಗೆ ಸಚಿವರ ಒಂದೇ ಕೊಡುಗೆಯೆಂದರೆ ಹಸ್ತ ಕ್ಷೆಪವಿಲ್ಲದೆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಕೆಲಸಮಾಡಲು ಬಿಟ್ಟದ್ದು. 
ಇಂದು ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ಐರಾವತ ದಂಥ ಐಷಾರಾಮಿ ಬಸ್ಸುಗಳು ಈಗಿನ ಸಾರಿಗೆ ಸಚಿವರು ಬರುವ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷ ಮೊದಲೇ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದಂಥವು. ಇನ್ನೂ ದಕ್ಷ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ಸಾರಿಗೆ ಸಚಿವರೇನು ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ನಿಂತು ಟೀಸೀ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವದಿಲ್ಲ. ಸಾರಿಗೆ ಸಚಿವರು ಮಾಡುವ ಒಂದೇ ಕಾರ್ಯವೆಂದರೆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಕರೆದಾಗ ಹೋಗಿ ಪತ್ರಿಕಾ ಗೋಷ್ಠಿ ನಡೆಸುವದು ಹಾಗು ದಿಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಪ್ರಶಸ್ಥಿಗಳನ್ನು ತರುವದು. ದಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಒಂದು ಕೆಲಸದ ಭಾಗವಾಗಿ ಅಂಥದೇ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಬಿತ್ತಿ ಯಾವುದೇ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಸಂಸ್ಥೆಗೂ ಕಮ್ಮಿ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಅತ್ಯಂತ ಆಧುನಿಕತೆಯನ್ನು,  ನಾಳೆಯ ತಂತ್ರಜ್ಞ್ಯಾನವನ್ನು ಇಂದೇ ಅಳವಡಿಸುತ್ತ ರಾಜ್ಯದ ಒಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯ ಸುನ್ಸ್ಥೆಯನ್ನಗಿ ಮಾಡಿದ ಸರ್ಕಾರಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಸಲಾಂ.

Friday, July 20, 2012

ವಿಶ್ವ ಪಾರಂಪರಿಕ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನ ನಿಜಕ್ಕೂ ಭಾರವೇ?


ಯುನೆಸ್ಕೋ ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟಕ್ಕೆ ವಿಶ್ವ ಪಾರಂಪರಿಕ ಸ್ಥಾನ ಮಾನ ನೀಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಪರ ವಿರೋಧ ವ್ಯಾಪಕ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಕೆಲ ಜನ ಇದೊಂದು ಪರದೇಶಿಯರ ಆಕ್ರಮಣವೆಂಬಂತೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅನೇಕ ಬ್ಲಾಗ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆ ಜೋರಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಯುನೆಸ್ಕೋ ಹೇಗೆ ಜನವಿರೋಧಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಸಲು ಹಂಪಿ, ಅಸ್ಸಾಂನ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನೂ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಹಂಪಿಯ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಉನೆಸ್ಕೋ ನೀಡಿದ ಸಲಹೆ ಎಂದರೆ  Stop illegal constructions within the property and the buffer zone area (namely in Hampi Village and Virupapura Gada Island), and control and manage other planned developments, such as social housing projects, to ensure that they do not have a negative impact on the integrity of the landscape...
ಇದರಲ್ಲಿ ಏನಾದರು ತಪ್ಪಿದೆಯೇ? ಅದೇನು ವಸತಿ ಹೀನರಿಗೆ ಮನೆ ನಿರ್ಮಿಸದಂತೆ ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದು ಹೇಳುತ್ತಿರುವದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಪರಂಪರೆಯ ಜಾಗಗಳಿಗೆ ಧಕ್ಕೆಯಾಗುವ ಯಾವುದೇ ಅಭಿರುದ್ದಿ ಕಮಗಾರಿಗಳನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ ಎಂದು ಮಾತ್ರ. ಸರ್ಕಾರ ವಸತಿ ಹೀನರಿಗೆ ಮನೆ ನಿರ್ಮಿಸಲು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಕಲ್ಲಿನ ದೇವಾಲಯಗಳೇ ಬೇಕೇ? ಶಿಲಾ ಶಾಸನ ಕತ್ತ್ತದಗಳಿಂದ ಅಥವಾ ಹಂಪೆಯಿಂದಲೇ ತುಸು ದೂರ ನಿರ್ಮಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೇ? ಹಾಗು ಹಾಗೇ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಕಟ್ಟಡ, ಪರಂಪರೆಯ ಸುರಕ್ಷನೆಯೊಂದಿಗೆ ಅಭಿವ್ರುದ್ದಿಯನ್ನು ಮಾಡಬಹುದಲ್ಲವೇ? ಅದೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಲಹೆಯನ್ನೇ ನಮ್ಮ ಸರ್ವಭುಮದ ಅಕ್ರಮನವೆಮ್ಬಂತೆ ಬಿಮ್ಬಿಸುತ್ತಾರಲ್ಲ ಇವರಿಗೇನು ಹೇಳಬೇಕು?

ಹಾಗೇ ಕೊಡುವ ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರಣವೆಂದರೆ ಹಂಪೆಯಂತೆ ಅಸ್ಸಾಂನ ಕಾಜಿರಂಗ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಉದ್ಯಾನವನವೂ ಪಾರಂಪರಿಕ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಗಿದೆ. ಅದರ ದಕ್ಷಿಣ ತುದಿಗೆ ಹಾದು ಹೋಗುವ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿ 37ನ್ನು ಅಪ್‌ಗ್ರೇಡ್ ಮಾಡುವುದು ಸ್ಥಳೀಯರ ಹಿತ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೂ ಯುನೆಸ್ಕೊ ಕಲ್ಲು ಹಾಕಿದೆ. ಹಾಗೇ ಮುಂದೆ ನಮ್ಮ ಘಟ್ಟದ ರಸ್ತೆ ಅಭಿವ್ರುದ್ದಿಗೂ ಕಲ್ಲು ಹಾಕಲಿದೆ.

ಇದರಲ್ಲೂ ತಪ್ಪೇನಿದೆ? ಒಂದು ಪ್ರಕೃತಿ ಸಂಪತ್ಭರಿತ ಪ್ರದೇಶದ ಎದೆ ಸೀಳಿ two lane, four lane ರಸ್ತೆ ನಿರ್ಮಿಸಿದರೆ ಹಾಳಾಗುವದು ನಮ್ಮ ಪ್ರಕೃತಿ ಸಂಪತ್ತೆ ವಿನಃ ಮತ್ತೇನು ಅಲ್ಲ. ರಸ್ತೆ ಅಭಿವೃದ್ದಿಯಾಗಿ ಇಡೀ ಪ್ರದೇಶವನ್ನೇ ಎದೆ ಸೀಳಿದಂತೆ ಎರಡು ತುಂಡು ಮಾಡಿ ದೊಡ್ಡ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಹಗಲೆನ್ನದೆ ವಾಹನಗಳ ಓಡಾಟದಿಂದ ಅನೇಕ ವನ್ಯ ಜೀವಿಗಳು ಪ್ರಾಣ ಕಳೆದುಕೊಲ್ಲುವದನ್ನು ನಾವು ಈಗಾಗಲೇ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಇದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಲು ಉನೆಸ್ಕೋ ಸಲಹೆ ಸರಿಯಾದದ್ದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ ಊಟಿಯ ಹೆದ್ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಬಂಡಿಪುರದಲ್ಲಿ ವಾಹನಗಳ ರಾತ್ರಿ ಓಡಾತವನ್ನು ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ನಿಷೆಧಿಸಿದೆ ಏಕೆ? ಇದೆ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲವೇ?
ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಯಥಾಸ್ಥಿತಿ ಕಾಪದುವದೆಂದರೇನು? ಇದ್ದದ್ದನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸಿಕೊಂಡು ಹಾಳಾಗದಂತೆ ಕಾಪದುವದೆ ಅಲ್ಲವೇ. 

ಉನೆಸ್ಕೋ ವಿಶ್ವಪರಂಪರೆ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮ ವಿಫುಲವಾಗಿ ಬೆಳೆದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಅಂತರ್ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪ್ರವಾಸಿಗರ ಬೈಬಲ್ ಎಂದರೆ ಒಂದು ಉನೆಸ್ಕೋ ವಿಶ್ವ ಪರಂಪರೆಯ ಪಟ್ಟಿ ಹಾಗು ಇನ್ನೊಂದು ಲೋನೆಲಿ ಪ್ಲಾನೆಟ್ ಎಂಬ  ವರ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಾಗಿ 32 ಹೊಟೇಲ್‌ಗಳಾಗಿವೆ. ಸ್ಥಳೀಯರು ಅವರ ಸೇವೆಯನ್ನೇ ಉದ್ಯೋಗವಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇನು?
ಯಾವುದೊ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ವಿಚಾರಧಾರೆಗೆ ಬಿದ್ದು ನಮ್ಮ ಪ್ರಿಯರಿಟಿಗಳು ಏರು ಪೇರು ಆಗಬಾರದು. ಅರಣ್ಯದಲ್ಲಿ ವನವಾಸಿಗಳಿಗೆ ಉದ್ದಾರಕ್ಕೆ ಈ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಅದೆಷ್ಟು ಮಾಡಿದೆ ಎನ್ನುವದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ದುಡ್ಡು ಮಾಡುವ ಸರ್ಕಾರಿ ಯೋಜನೆಗಳಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದೇ. ವಿಶ್ವ ಪರಂಪರೆಯ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿದರೆ ಯಾರ ಅಭಿವ್ರುದ್ದಿಯೂ ನಿಲ್ಲುವದಿಲ್ಲ. ಕಾಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಾಣಿ ಪಕ್ಷಿ ಕೀಟ ಗಿಡ ಬಳ್ಳಿಗಳು, ಅಪೂರ್ವ  ಷಧಿ ಸಸ್ಯಗಳು ಬದುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳ ವನವಾಸಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರು ಮೊಸಳೆ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸಬೇಕಿಲ್ಲ.  ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶ್ವ ಸಂಸ್ಥೆಯ ತಜ್ಞ ರಿಗಿಂತ  ಈ ಸ್ವಯಂ ಘೋಷಿತ ಪರಿಸರ ಪ್ರೇಮಿಗಳಿಗೆ ಜಾಸ್ತಿ ಗೊತ್ತಿದೆಯೇ ? ಪ್ರಕೃತಿ ಹಾಗೂಪರಿಸರದೊಂದಿಗೆ ಸಹಜೀವನ ಎಂದರೆ ನಿಂತನೀರಾಗಿರುವದಲ್ಲ  ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ಮುಂದೆ ಹೋಗುವದು.   ಹಾಗೆ ಮಾಡದೆ ಹೋದರೆ ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಅಪೂರ್ವ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟರು ಕಾಪಾಡದ ತಪ್ಪಿಗೆ ನಾವು ಜವಾಬ್ದಾರರಾಗುತ್ತೇವೆ . ಇದನ್ನು ಭವಿಷ್ಯ ವು ಕ್ಷಮಿಸಲಾರದು ವಿಶ್ವ ಪರಂಪರೆಯ ಮೂಲ ಉದ್ದೇಶವೇ ಇದು. 
Sources: Various websites n blogs.

Tuesday, June 26, 2012

Metro Rail is not people friendly (English translation of my post in Udayavani Kannada daily)


As I reside in Pune, I had long time “urge” to travel in Bangalore metro once! And my urge became reality when I recently had a chance to visit Bangalore for a day quick visit! And I able to ride the metro and fulfill my long pending wish. And when I complete it, this is what I felt:
Kishore Biyani of Future group or Big Bazaar has written a book called “It Happened in India”. And in that book he states “The first bad thing that retailers set is bad appearance and bad entry in a bid to make it Grand. If you make a shop with always closed glass door, keep a security guard with dark uniform, complete with tie and rich metal filled cap and a black stick, you perfectly hit a disaster. People will think your shop in “Beyond their level” and will just “move on”. You will be having rich but deserted shop! And we can see host of such shops in all typical malls. But a shop with simple but more welcoming entrance make people feel connected, and eventually customer will walk in with pride and without ego hurt. Big Bazaar ensures that pride in common people”.
And coming to Metro station, we can say metro station looks more like Hi Fi mall than a railway station. It has all the ingredients at perfect combinations to keep the mass away. First he as to cross the great MG Road, then comes the glass door with metal detectors and security guards donning the look of black cat commandos, then comes the hi fi sign boards, then the ticketing staff who welcomed me in English! Do you think the ordinary daily laborer/ ground staff who travels mainly in public transport comes to ride metro?
It’s not without proof. Else BMTC buses plying on old madras road would have been empty and all passengers would have been in Metro. But why the situation is reverse? Do people really love the snail speed of BMTC over quick reaching in Metro?
Now you may ask don’t we need sophistication, cleanliness standard? My answer is just visit Kempegowda Central Bus terminus, or Shantinagar, Mysore road bus stand. They are no less in terms of hygienic, cleanliness. But they are not end up becoming glitter mansions; they have become people’s mansions.
If the Metro rail don’t change its Glitter mansion image to peoples mansion, soon there is a danger of Metro being used for Jolly ride and uploading photo in facebook, just like what I did! 

Wednesday, June 20, 2012

ಬೆಂಗಳೂರು ಮೆಟ್ರೋ ಜನಸ್ನೇಹಿಯಲ್ಲ!!


ಬೆಂಗಳೂರು ಮೆಟ್ರೋ ಜನಸ್ನೇಹಿಯಲ್ಲ!

ನಾನು ಇರುವುದು ಪುಣೆ ಯಲ್ಲಿ. ಹೀಗಾಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ರೋ ರೈಲು ಪ್ರಾರಂಭ ವಾದಾಗಿಂದ ಅದರಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿ ನೋಡುವ ಆಸೆ ಇತ್ತು. ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿ ಕೊನೆಗೂ ಮೆಟ್ರೋ ಪ್ರಯಾಣದ ಆಸೆ ಈಡೇರುವ ದಿನ ಬಂತು. ಹಾಗೆ ಮೆಟ್ರೋ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿದ ನಂತರ ನನ್ನ ಅನುಭವ ಇದು:

ರಿಟೇಲ್ ದೈತ್ಯ ಬಿಗ್‌ಬಜಾರ್ ಅಥವಾ ಫ್ಯೂಚರ್ ಗ್ರೂಪ್ ನ ಮಾಲೀಕ ಕಿಶೋರ ಬಿಯಾನಿ ತನ್ನ ಪುಸ್ತಕ ‘ಇಟ್ ಹ್ಯಾಪ್ಪನ್‌ಡ್ ಇನ್ ಇಂಡಿಯಾ’ದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ- “ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಅಂಗಡಿ ನಡೆಯಬೇಕಾದರೆ ಅದು ಜನಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿರಬೇಕಾದದ್ದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ನೀವು ಝಗಮಗಿಸುವ ಗಾಜುಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಕಟ್ಟದದಲ್ಲಿ, ಗರಿಗರಿ ಮಿಂಚುವ ಯುನಿಫಾರ್ಮ್ ತೊಟ್ಟ ದೊಡ್ಡ ಟೋಪಿ ಹಾಗು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪನೆಯ ದೊಣ್ಣೆ ಹಿಡಿದ ಸೆಕ್ಯೂರಿಟಿ ಗಾರ್ಡ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ ಮುಗಿಯಿತು, ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಇದ್ಯಾವುದೋ ದೊಡ್ಡ ವಹಿವಾಟಿನವರ ಅಂಗಡಿ ಎಂದು ಮಾರು ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತಾರೆಯೇ ವಿನಾ ಒಳಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಡಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ನೀವು ಎಲ್ಲ ಮಾಲ್‌ಗಳಲ್ಲೂ ನೋಡಬಹುದು. ಅದೇ ಸಿಂಪಲ್ ಅಂಗಡಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಜನರಿಂದ ತುಂಬಿರುತ್ತದೆ ಕಾರಣ ಜನ ಅದನ್ನು ತಮ್ಮ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರ ತರುತ್ತಾರೆ.” 

ಈಗ ಮೆಟ್ರೋ ರೈಲ್ ಕೂಡ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಹೈಫೈ ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಲ್ ಥರ ಆಗಿದೆ ಹೊರತು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇಂದು ಮೆಟ್ರೋ ರೈಲು ತುಂಬಿ ತುಳುಕಾಡಿ ಓಲ್ಡ್ ಮದ್ರಾಸ್ ರಸ್ತೆಗೆ ಹೋಗುವ ಬಸ್ಸುಗಳು ಖಾಲಿ ಓಡಾಡಬೇಕಿತ್ತು. ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಗಾಜಿನ ಅರಮನೆ ಕಟ್ಟಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಬ್ಲಾಕ್ ಕ್ಯಾಟ್ ಕಮಾಂಡೋಗಳನ್ನೂ ನಾಚಿಸುವಂಥ ಸೆಕ್ಯೂರಿಟಿ ಗಾರ್ಡ್ ಗಳನ್ನಿಟ್ಟು, ಮೊದಲು ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ನಲ್ಲೇ ಮಾತಾಡುವ ಟಿಕೆಟ್ ಮಾರುವವರನ್ನಿಟ್ಟು ಅದನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರಿಂದ ದೂರ ಮಾಡಲಾಗಿದೆಯೇ ಹೊರತು ಜನಸ್ನೇಹಿಯಂತೂ ಆಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾದರೆ ಸ್ವಚ್ಛತೆ ಶಿಸ್ತು ಬೇಡವೇ  ಎಂದು ನೀವು ಕೇಳಬಹುದು. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕೆಂಪೇಗೌಡ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣ ಅಥವಾ ಮೈಸೂರು ರಸ್ತೆ ಸ್ಯಾಟಲೈಟ್ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣವು ಸ್ವಚ್ಛತೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವದಕ್ಕೂ ಕಮ್ಮಿ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವು ಗಾಜಿನ ಅರಮನೆಗಳಾಗದೆ ಜನಸ್ನೇಹಿಯಾಗಿವೆ.
ಮೆಟ್ರೋ ಕೂಡ ತನ್ನ ಹೈಫೈ ರೂಪ ಬಿಟ್ಟು ಜನಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಮೆಟ್ರೋ ರೈಲು ನನ್ನಂತೆ ಜಾಲಿ ರೈಡ್ ಮಾಡಿ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಸಿ  ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಾಕೋಕೆ ಮಾತ್ರ ಉಪಯೋಗಿಸಲ್ಪಡುವ ಅಪಾಯವಿದೆ!